De Utrechtse kunstenaar Kees Wennekendonk maakt en ontwerpt houten en buffelhoornen brillen voor individuele opdrachtgevers. Particulieren zoals u.
Dit is een voorbeeld van een houten bril: de ‘Speedmaster III’
Kijkt u voor meer informatie op http://www.keeswennekendonk.nl/occhiali/
mail@keeswennekendonk.nl
Houten brillen zijn trendy. Een Amerikaans bedrijfje maakt houten ray-bans, en een Amsterdamse spin-off draait goed.
Toen ik in 1996 met brillenmaken begon, was mijn materiaal hout. Later vond ik ook buffelhoorn en mammoetivoor. Maar nog steeds zijn personalized houten brillen, in alle prachtige kleuren die je je maar kunt voorstellen, op maat gemaakt, te bestellen en te zien bij mij. Meer informatie http://www.keeswennekendonk.nl/occhiali.
mail@keeswennekendonk.nl
030-2300222
Een paar voorbeelden uit de eerste periode:
‘Petra’. Goudenregenhout, 1996.
‘Versteegh’. Rositahout, 1996′.
‘Johanna’. Esdoornhout, 1996′.
‘Rosita’. Rositahout, 1996′.
‘Egmond’. Goudenregenhout, 1996′.
Lisa, kersenhout.
Buffelhoornen brillen, voor u ontworpen en handgemaakt door Kees Wennekendonk, model Patrick III. Met mammoetivoren inleg op de randen. Check www.keeswennekendonk.nl/occhiali
Buffelhoornen brillen, nieuw ontworpen en gemaakt door Kees Wennekendonk, ontwerp ‘Christien’.
http://www.keeswennekendonk.nl/occhiali/focus.html
Helder artikel in Focus Elite Plus over mijn buffelhoornen brilmonturen – ontwerp en werkwijze.
Tien jaar geleden schreef ik onderstaand mailtje naar een mij bekende, geïnteresseerde klant, die zich afvroeg in hoeverre de materialen waar ik mijn brillen van maak eigenlijk wel verantwoord zijn.
Ben
Beste,
bedankt voor je bericht. Ben wel even geschrokken van je idee dat die grondstoffen waar ik m’n brillen van maak een naar geurtje zouden hebben. Voor alle duidelijkheid: ik zou nooit iets gebruiken waar een dier voor is geslacht, en het ivoor wat ik gebruik is van mammoeten die, zoals je misschien toch al wel een beetje wist, al 17.000 jaar zijn uitgestorven (!)
Opgegraven uit de permafrost in Siberië ja? Dus. Maar ik vind het ook wel een goed teken, dat de nekharen van de moderne IT-wereldburger direct overeind gaan staan bij woorden als ‘ivoor’ en ‘hoorn’.
Het hoorn is geen neushoorn of andere aandoening, maar wel de hoofdtooi van of een Indiase waterbuffelhoorn, en in dat geval uit de afvalbak van het abbatoir waar ze voor de vleesconsumptie naar toe gaan ( tja ook niet zo leuk, maar dan wordt het in ieder geval niet weggegooid), of het is hoorn van de in Nederland grazende Schotse Hooglander. Dat is weer een verhaal apart . De Schotse Hooglander is zo’n prachtig langharig bruin beest dat Staatsbosbeheer heeft ingevoerd als ‘begrazers’ in natuurgebieden. Kom je achter wandelklaphekken tegen. Vandaar ‘Hekrund’. En in mijn hoedanigheid als houten brillenmaker op een tentoonstelling van artikelen van Nederlands Hout, kwam ik eens te spreken met de directeur Nederland van die organisatie. Bing Jap heette die. Of ik alleen brillen van hout maakte. “Nee,” zei ik,”maar je kunt in Nederland zo moeilijk aan hoorn
komen. Wat doen jullie met zo’n Hekrund eigenlijk als i op is?”. Op deze vraag keek hij me enige tijd peinzend aan, schijnbaar met zichzelf overleggend of i al dan niet een groot geheim met me zou delen. “Nou ja, die gaan naar de slacht”, aarzeldeelde hij. -“En de hoorns, wat gebeurt daarmee?”. En toen kwam het hoge woord eruit. “Die sparen we voor, voor aan de muur op kantoor, en dergelijke”. Ah! Na enig trekken en wringen heb ik toen vals van zijn biecht gebruik gemaakt en de belofte losgepeuterd dattie me zou bellen als er weer eens een koe of stier omviel.
Een halfjaar later, in februari, kreeg ik inderdaad telefoon. Of ik meteen kon komen. ‘Oom Ben’ was op z’n dertiende versleten, of althans voor de zoveelste keer omgevallen waarvan hij de laatste tijd niet meer zonder menselijke hulp van buitenaf overeind kon komen.
En nu had hij dan een spuitje gekregen, want het Nederlandse Natuurpubliek kan het niet aanzien als er een dier een natuurlijke dood sterft, vooral niet compleet met aaseters en
verrotting. Zodoende was i, na z’n loeiloze euthanasie, in een aanhangwagentje gehesen en van z’n laatste graasplaats, de Oostvaardersplassen, geheel volgens de richtlijnen van de Nederlandse Vereniging van Hakkende Mannen naar de noodslachterij in Brummen gebracht, vanwege zondag, als de reguliere abattoirs gesloten zijn.
En de kop, ja de kop hadden ze, met gevaar voor eigen leven, aan de grove handen van de slachters weten te onthouden. Dit zijn van die lui, die daar naar grootmoeders recept nog maanden soep of zelfgemaakte frikandellen van kunnen brouwen. En de hoorns gaan als jachttrofeeën aan de muur of naar de jachthoornfabriek. Maar ze mochten voor deze ene keer de kop houden als ze ‘m er tenminste zelf af sloopten. Ze grijnsden sardonisch bij de gedachte dat de hoge heren natuurvorsers de handen uit de nog onbebloede mouwen zouden moeten gaan steken.
Dus. Nou, ze waren voor me aan het wèrk geweest, aan het wèrk…. maar ’t was uiteindelijk geslaagd, de operatie ‘ome Ben’. En nu lag de kop, met hoorns en al, in een aanhangwagentje in de vrieskou, dus geen nood-, achter de boswachterswoning van boswachter Lievenogen in Lunteren te wachten op die mijnheer uit Utrecht die er dan brilmonturen van zou gaan zagen. Of ik in de gelegenheid was de kop even op te komen halen, want je wist maar nooit wanneer het ging dooien. Ja nee, niet alleen de hoorns, wat moesten zij met de kop zonder hoorns?
Soep maken? – geen denken aan. En bij het abattoir durfden ze natuurlijk niet terug te komen met een kale kop, ze zien je aankomen. Nee, dat zat er echt niet in! De héle kop.
Het heeft me de volledige inzet van al mijn massagetechnieken gekost om ze zover te krijgen, ‘want dat aangezien we niet in de carnavalstijd zaten, en ik met de trein zou komen, een onmogelijke situatie voor de teerhartige medepassagier zou creëren, door de gangen lopend met een anderhalve-meterbrede stierenkop van oom Ben op mijn schouders…..’ maar het lukte. Ternauwernood.
Aldus zat ik ’s avonds met twee met de slijpschijf afgezaagde hoorns thuis. Ik vroeg me alleen nog af hoe de binnenhoorn eruit gehaald dienden te worden. Ja, binnenhoorns. Ook nooit van gehoord. Maar de hoorns worden van binnenuit gevoed d.m.v. een doeltreffend fijnaderig systeem van kanalen in kraakbeen. Vandaar ook dat hoorns hol zijn. Niet om uit te drinken. Ze begonnen overigens al lekker naar soep te ruiken. Openzagen en in de pan. Lekker Ben! Nog bedankt!
Highlander 2000, foto Foppe Peter schut
Meer over de buffelhoornen brilmonturen van Kees Wennekendonk op www.keeswennekendonk.nl/occhiali!
In 2000 kwam presentatrice Monique Hagen voor Klokhuis op bezoek
Meer over mijn “one-off” buffelhoornen brilmonturen op http://www.keeswennekendonk.nl/occhiali
keeswennekendonk's Blog 